مکن که آه فقیران شبی برون تازد      فغان و ناله بعرش مـــــلائــک اندازد 

ز تیر آه یتیمان مگر نمی ترســــی      ز ســـوز سینه پیری که ناوک اندازد

حذر همی کن ازآن ناله سحرگاهی      که گر به کوه زند روزنی در او سازد

بوقت نیم شـــــبی گر بگوید او الله     هزار همچو تـو از خانمــــان برانـدازد

هزار جوشن پولاد اگـر بپوشــی تو     ز آه گرم فقــــــــیری چو موم بــگدازد

متاز بر سر مظلوم ساکن ای ظالم      که دست فتنـــــــــه ایام بر سـرت تازد

درون سینه مجروح بینوا مخراش      بدانکه روز جزا هست و بـا تو پردازد

اگر بحل نکند سائل ستمـــــــــدیـده     جـــــــزا دهــنده تو را در جهنـم اندازد

ز بار جور لئیــــــمان منال عبدالله      کــــه گر خســی بزند کردگار بنـــوازد

                                                    از خواجه عبدالله انصاری (رح)